Θεαματικό φινάλε

Το “Τι θα κάνουμε τώρα;” κλείνει τον κύκλο του με τρεις συλλεκτικές παραστάσεις. Την Παρασκευή, το Σάββατο και την Κυριακή 1, 2 και 3 Ιουλίου θα παρουσιάσουμε την παράσταση στον πεζόδρομο του Κεραμεικού, ανάμεσα στο Θησείο και το Γκάζι στις 22.00.

Στα πλαίσια του 3ου Φεστιβάλ δρόμου η So7 έχει την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί έναν από τους πιο όμορφους χώρους στην Αθήνα και να δείξει μια διαφορετική μορφή της παράστασης, απόλυτα εναρμονισμένης με το φυσικό περιβάλλον.

Μέσα στο αφόρητο κλίμα των ημερών, σας προσκαλούμε για μια μικρή δόση φυγής!

a bientot.

Advertisement

Βόρεια Ελλάδα

Η παράσταση έλαβε τέλος στο αστικό σπίτι στην Χαβρίου 7 και τώρα ξεκινάει για νέες περιπέτειες στην Θεσσαλονίκη και την Κομοτηνή.

Στη Θεσσαλονίκη θα παίξουμε στι 9, 10, 11 και 12 Ιουνίου σ’ ένα όμορφο χώρο που λέγεται sp!timou innercity groove  .

Και στις 14 Ιουνίου για μια μόνο παράσταση στην Κομοτηνή.

διάθεση

ΣΥΝΕΧΕΙΑ!

Με μεγάλη χαρά ανακοινώνουμε ότι η παράσταση θα συνεχιστεί μέχρι τέλος Μαΐου.

 

Οι τέσσερεις άνθρωποι θα συνεχίσουν να προτείνουν διεξόδους σ’ αυτά που μας πιέζουν στο υπέροχο σπίτι στην οδό Χαβρίου 7 και καθώς ανοίγει ο καιρός το κοινό θα μπορεί να κάθεται στο ταρατσάκι για κουβέντες και άλλα, με μουσική και εξαιρετική διάθεση.

Σας περιμένουμε!

μια κριτική

Την κριτική αυτή έγραψε η Δήμητρα Τριανταφύλλου στην εφημερίδα Athens voice στις 11 Μαρτίου με τίτλο:

 

Αισιοδοξία ρε συ!

 

“Mη φτύνετε κάτω υπάρχουν πολλοί από πάνω σας” γράφει ένα έξυπνο σύνθημα στην οδό Σίνα.
Κάπου εκεί κάτω βρίσκονται οι δύο ήρωες που ερμηνεύουν οι Δημήτρης Πασσάς και Μιχάλης Κουμαριανός στην παράσταση «Τι θα κάνουμε τώρα;» Το έργο ξεκινάει με τον εξής διάλογο:
« – Που έχουμε πέσει ρε’ συ; – Πολύ χαμηλά ρε’ συ, τόσο που δεν φαίνεται το πάνω…..» και ο διάλογος συνεχίζεται με καταιγιστικούς ρυθμούς:
« – Εδώ κάτω είμαστε μόνο εμείς ρε’ συ, δεν υπάρχει κανείς…
-Πρέπει να φύγουμε από εδώ ρε’ συ, ρήμαξαν όλα ρε’ συ, οφειλές, φυλές, ιερά και όσια, σε αυτή τη χώρα δεν έχει μείνει ούτε γωνιά χωρίς μαύρο σκοτάδι – Πότε θα φύγω και εγώ από το βάλτο της χώρας ρε’ συ, πότε; Πότε θα ανοίξω και εγώ τα φτερά μου;»
Ο βασικός προβληματισμός του έργου; Ολοένα και περισσότεροι νέοι σήμερα θέλουν να εγκαταλείψουν την χώρα…τρέχοντας. Πραγματικά, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα 48.811 νέοι Έλληνες στέλνουν βιογραφικά στο εξωτερικό κατατάσσοντας την Ελλάδα στις πρώτες θέσεις των Ευρωπαίων που αναζητούν εξάσκηση ή εργασιακή εμπειρία έξω.
Η φυγή όμως δεν είναι το μοναδικό στοιχείο στο έργο του Δημήτρη Κουρουμπάλη ο οποίος έγραψε και παίζει σε αυτή τη νεανική παράσταση σε ένα υπέροχο παλιό αστικό σπίτι στο κέντρο της πόλης, στην οδό Χαβρίου 7. Σε αυτό το τριώροφο σπίτι με την εσωτερική αυλή σε ένα από τα πιο κεντρικά σημεία της Αθήνας, την πλ. Κλαυθμώνος, στη μέση των καταστημάτων και των γραφείων δυο φίλοι (Πασσάς- Κουμαριανός) και ένα ζευγάρι (Κουρούμπαλης- Υβόννη Τζάθα) μας φέρνουν αντιμέτωπους με όλες τις τεράστιες αγωνίες των σημερινών νέων παιδιών: έρωτας, σχέσεις, ιδεολογία, εργασία (κάποια στιγμή η κοπέλα λέει: «Μπορεί να φύγεις για σπουδές στο εξωτερικό και όταν γυρίσεις πίσω η χώρα να μην έχει τι να σε κάνει»). Για κάθε θέμα η καταληκτική ερώτηση είναι πάντα η ίδια: «Τι θα κάνουμε τώρα;»
Κάποιες φορές η απάντηση στο κέντρο του σαλονιού λέει: θα ερωτευτούμε και μετά θα βαλτώσουμε και μετά θα ξαναερωτευτούμε. Κάποιες άλλες: θα κάνουμε επανάσταση, θα κατέβουμε στην πορεία, θα αντιδράσουμε, θα φάμε δακρυγόνα σαν άμαχοι σε βομβαρδισμό και οι διπλανοί μας θα πετάνε μολότοφ έτσι που στο τέλος να επικρατεί το χάος της βίας. ‘Οι απαντήσεις δεν είναι ποτέ άσπρο- μαύρο’ μας λένε οι ήρωες μέσα από γρήγορα εναλλασσόμενες σκηνές και ένα παζλ κειμένων σε στυλ ελεύθερης ποίησης. Κάπως έτσι κυλάνε οι δύο παράλληλες ιστορίες μαζί με μια συνεχή εναλλαγή από το φως στο σκοτάδι –το οποίο είναι βασικό στοιχείο της σκηνογραφίας για να τονίσει το αντιθετικό δίπολο «αισιοδοξία- μιζέρια».
Όμως στο τέλος εκεί δίπλα στη θαλπωρή του αναμμένου τζακιού η επίμονη ερώτηση βρίσκει την απάντησή της: Κάνε κάτι. Κάνε ένα βήμα. Προχώρα. Προσπάθησε. Μην εγκαταλείπεις.
«Ο, τι καταφέρουμε θα είναι μόνο δικό μας. Αν αποτύχουμε θα αποτύχουμε πάνω στην κίνηση. Εδώ θα μείνουμε. Το αλλού θα το φέρουμε εδώ. Έχουμε τον τόπο και έχουμε και τον τρόπο».
Με δύο λόγια: αισιοδοξία ρε’ συ. Τι άλλο να μας απομένει;

λόγια

“…ενώ είναι το κοινό τόσο κοντά στους ηθοποιούς και την δράση, ούτε στιγμή δεν αισθάνεσαι απειλή, ή ότι πρέπει να συμμετέχεις, ή ότι κινδυνεύεις με κάποιο τρόπο. Aυτό ήταν ιδανικό…”

κορίτσι, 28 ετών

 

“…εσείς η νεολαία καταλαβαίνεστε διαφορετικά. Εμείς μιλάγαμε με επιστολές κι εσείς με sms…”

γυναίκα, 65 ετών

 

“…δεν θέλεις να φύγεις από αυτό το σπίτι…”

αγόρι, 30 ετών

 

  

“…η φωνή της κοπέλας  είναι σαν χάδι…”

κορίτσι, 27 ετών

 

“…η χορογραφία του ζευγαριού είναι συγκλονιστική. Είναι σαν να προσπαθούν να αγκαλιαστούν χωρίς χέρια. Εκεί δάκρυσα. Ναι, εκεί μου ήρθαν δάκρυα…”

άντρας, 50 ετών

 

“Πώς τα κάνετε όλα αυτά χωρίς να χτυπάτε;”

πολύς κόσμος, ανεξαρτήτου ηλικίας

 

“Είναι σαν ακούς ένα ποίημα, όχι να το ακούς, να το βλέπεις μπροστά σου παιγμένο.”

κορίτσι, 25 ετών

 

Μετά την παράσταση οι θεατές περιμένουν τους ηθοποιούς σε ένα χώρο που μοιάζει με κουζίνα. Υπάρχει ένα μεγάλο τραπέζι με τα απαραίτητα σύνεργα για να φτιάξει κανείς τσάι, ξηροί καρποί και ενίοτε κάποιο κρασί. Δίπλα υπάρχει ένα μικρό, ωραίο ψυγείο με νόστιμες μπύρες. Σε αυτό το χώρο έχουν ακουστεί ανάμεσα σε άλλα και τα λόγια αυτά. 

από την παράσταση

μην απελπίζεσαι

 

πορεία

 

 

συμπλοκή

ο αέρας του

We 'll be happy forever

akbalelei

θα είσαι δίπλα μου;

γαλάζιος δούναβης

φεύγουμε

να φάμε

τίτλοι

χωρίς ερωτήσεις

μαρκίζα

Όλες οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν από τον φίλο μας Βάιο Νάκο

περί επιλογών

Η So7 λαμβάνει υπόψη της τις οικονομικές ιδιαιτερότητες της περιόδου αυτής και επιλέγει να παρουσιάσει την παράστασή της σε έναν χώρο που δεν χρησιμοποιείται, αλλά διατίθεται.

Επιλέγει να επενδύσει τα χρήματα του προϋπολογισμού στις αμοιβές των συντελεστών της παράστασης και όχι στο ενοίκιο ενός θεάτρου, που αγγίζει και ξεπερνά ενίοτε τα 300 ευρώ την ημέρα, θεωρώντας ότι είναι παράλογο και ανεδαφικό να κοστίζει τόσο πολύ ένας χώρος χωρίς να παρέχει τίποτα πέρα από ένα όνομα. (Υλικοτεχνική υποδομή και ανθρώπινο δυναμικό δεν συμπεριλαμβάνονται σχεδόν ποτέ στην τιμή ενοικίασης ενός θεάτρου).

Προτιμά να προτείνει ένα διαφορετικό μοντέλο εργασίας στο θέατρο πληρώνοντας τους ηθοποιούς κατά την περίοδο των προβών κάτι που δεν συνηθίζεται ούτε καν από εταιρείες μεγάλων παραγωγών. Το ποσό είναι ίσο με την ενοικίαση ενός χώρου για λίγες μόνο ημέρες.

Διαμορφώνει τον χώρο όπου θα κάθονται οι θεατές όχι με την πάγια τακτική του μικρότερου δυνατού εμβαδού ανά άτομο, αλλά με άξονα την μέγιστη δυνατή άνεση για να μπορεί ο θεατής να απολαύσει αυτό που παρακολουθεί κι όχι να υποφέρει στριμωγμένος για να βγάλει η παράσταση το κέρδος που αναμένει.

Στο ίδιο πνεύμα επιλέγει να μην δαπανήσει πόρους (χαρτί κλπ) για να διαφημίσει την παράσταση με αφίσσες και flyer, αλλά ακολουθεί την ιντερνετική οδό που είναι πιο άμεση και φυσικά πιο οικολογική.

Η So7 πιστεύει τέλος πως η εργασία, κάθε μορφής, πρέπει να αμοίβεται γι’ αυτό το λόγο θέτει μια ενιαία τιμή εισιτηρίου και κρατάει την ελεύθερη είσοδο για τους ανθρώπους που βοήθησαν να ανέβει αυτή η παράσταση.

Περί επιλογών λοιπόν που ανοίγουν θέματα για συζήτηση,

So7

Χαβρίου 7

 

Παλαιοπωλείο Η Νέα Γενιά

 

Είσοδος (η πρώτη επαφή)

 

 

 

η κλίμακα

 

εσωτερική αυλή

Τι θα κάνουμε τώρα; (a video-taste)

1

Αγάπη: Εσείς πού θέλετε να πάτε;

Δημήτρης: Εγώ δεν ξέρω πού θέλω να πάω

Μιχάλης: Ούτε εγώ

Αγάπη: Ωραία

Δημήτρης: Θα βρούμε όμως

Μιχάλης: Θα βρούμε! πώς θα βρούμε;

Δημήτρης: Φαντάσου ρε συ

Μιχάλης: Ναι, φαντάζομαι

Δημήτρης: Τι;

Μιχάλης: Ένα μέρος που θα ξημερώνει σαν να ξεσκεπάζεται ώμος, τρυφερά.

Δημήτρης: Θα μυρίζει ξύλο από τα καράβια που ετοιμάζονται

Μιχάλης: Και όλα τα πέλματα θα είναι γυμνά

Δημήτρης: Ναι ρε συ

Μιχάλης: Η πόλη δεν θα χωρίζεται σ’ αυτούς που κοιμούνται και σ’ αυτούς που είναι έξυπνοι

Δημήτρης: Η πόλη θα διαλέγει μόνη της κάθε μέρα τι θα ντυθεί

Μιχάλης: Κι οι επισκέπτες θα μας χαιρετούν ελεύθερα

Δημήτρης: Χωρίς ένταση στα άκρα

Μιχάλης: Χωρίς μαχαίρια

Δημήτρης: Τα μάτια μας θα είναι ορθάνοιχτα

Μιχάλης: Οι λέξεις θα έχουν αξία

Δημήτρης: Κι η φαντασία δεν θα είναι πια καταφύγιο

Μιχάλης: Θα γίνει καθημερινότητα

Δημήτρης: Μια πόλη…

Μιχάλης: Που το πνεύμα της θα ζει πέρα και πάνω από την ύλη

Μετά το τέλος